81 سال پیش در روز 7 ژوییه سال 1930 میلادی سرآرتور کونان دویل نویسنده برجسته بریتانیایی و خالق شخصیت شرلوک هلمز کارگاه خصوصی افسانه ای در سن 71 سالگی درگذشت . با درگذشت کونان دویل نه تنها شرلوک هلمز یتیم شد ، بلکه میلیون ها نفر از علاقه مندان شرلوک هلمز نیز به عزا نشستند. 

آرتور کونان دویل در روز 22 مه سال 1859 میلادی در شهر ادینبورگ اسکاتلند در خانواده ای ایرلندی تبار متولد شده بود. او پس از پایان تحصیلات دبیرستان به تحصیل در رشته پزشکی در دانشگاه ادینبورگ پرداخت و در سال 1881 میلادی مدرک پزشکی خود را دریافت کرد. کونان دویل در کنار حرفه پزشکی به نویسندگی پرداخت ودر سال 1887 میلادی نخستین ماجرا از 68 ماجراهای شرلوک هلمز به نام «تحقیقی پیرامون ارغوانی» را منتشر کرد.

شخصیت هلمز ، قدرت منطق و تحلیلش و نبوغش به زودی طرفداران زیادی یافت. در کنار هلمز ، شخصیت دوستش دکتر واتسون یا پرفسور موریارتی چهره یک جنایتکار کامل به جذابیت ماجراهای هلمز افزودند.

استقبال از ماجراهای شرلوک هلمز به اندازه ای رسید که آرتور کونان دویل پزشکی را کنار نهاد و از سال 1892 میلادی وقت خود را صرف نویسندگی کرد.
بسیاری از خوانندگان باور نمی کردند شرلوک هلمز یک شخصیت خیالی باشد و تصور می کردند این شخصیت حقیقتا وجود دارد.
آرتور کونان دویل در سال 1893 میلادی برای زدودن این تصور قهرمان خود را در یکی از ماجراهایش به قتل رساند.
اما فشار خوانندگان به اندازه ای بود که کونان دویل مرگ قهرمان خود را در داستان بعدی تحریف کرده و آن را به یک تصادف تبدیل کرد و از سال 1903 میلادی ماجراهای شرلوک هلمز ادامه یافتند.

از مشهورترین ماجراهای هلمز می توان به «سگ باسکرویل ها» ، «ماجراهای شرلوک هلمز» ، «نشانه چهار» و «دره وحشت» اشاره کرد. سر آرتور کونان دویل علاوه بر نوشتن ماجراهای شرلوک هلمز در زمینه رمان های تاریخی و کتاب های تاریخ نیز از شهرت بسزایی برخوردار بود اما نام کونان دویل همواره با شخصیت شرلوک هلمز حتی تا روزگار ما عجین بوده است.

181 سال پیش در روز 5 ژوییه سال 1830 میلادی پس از چندین روز بمباران بی وقفه شهر الجزیره توسط توپ های سنگین ناوگان دریایی فرانسه و نبردهای سنگین میان سربازان عثمانی و نیروهای فرانسوی سرانجام بیگ الجزیره برای جلوگیری از کشتار مردم شهر را تسلیم فرانسوی ها می کند.

سه هفته پیش از تاریخ ، در روز 14 ژوئن سال 1830 میلادی ناوگان دریایی فرانسه شامل 453 کشتی و با 27 هزار ملوان و 37 هزار سرباز به سواحل الجزایر نزدیک شده و نیروهای فرانسوی در ساحل سیدی فروش واقع در 25 کیلومتری شهر الجزیره از کشتی ها پیاده می شوند و به سوی شهر الجزیره حرکت می کنند.
ناوگان دریایی فرانسه نیز از راه دریا به سوی الجزیره رفته و شهر از زمین و دریا محاصره می شود.
شهر الجزیره و سرزمین الجزایر به طور اسمی تحت قیمومت امپراتوری عثمانی بود، اما در آن دوران به دلیل ضعف و فتور امپراتوری عثمانی عملا مستقل بود.
ماجرای حمله به الجزایر به آزمندی کنسول فرانسه دووال بازمی گردد. در سال 1798 میلادی در زمان حکومت دیرکتوار در فرانسه این حکومت از حاکم الجزیره برای تامین نیاز ارتش ناپلئون بناپارت که عازم مصر بود، گندم می خرد.

اما پول این گندم را از صرافان یهودی وام گرفته و حاکم الجزیره بازپرداخت وام را تضمین می کند. اما فرانسه سال ها از بازپرداخت این وام سرباز می زند. در سال 1827 میلادی حسین ،بیگ الجزیره از دووال کنسول فرانسه می خواهد که دولت فرانسه این بدهی قدیمی را تسویه کند. اما دووال با بی ادبی تقاضای رشوه کرده و بیگ را به خشم می آورد و بیگ الجزیره با دسته مگس پران به صورت دووال می کوبد.

دووال الجزیره را ترک می کند و ماجرا را به شکل دیگری برای دولت فرانسه حکایت می نماید. دولت فرانسه خواستار عذرخواهی بیگ الجزیره می شود اما پاسخی دریافت نمی کند. شارل دهم پادشاه فرانسه که با مشکلات داخلی مواجه بود برای کسب وجهه و نیز انحراف افکار دستور اعزام یک نیروی تنبیهی به الجزیره را صادر می کند.

پس از بمباران بی وقفه شهر الجزیره و محاصره این شهر از راه زمین و دریا، حسین بیگ الجزیره برای جلوگیری از کشتار مردم با فرانسوی ها برای تسلیم شهر مذاکره می کند. در این مذاکرات توافق می شود در صورت تسلیم شهر جان بیگ و مردم و آزادی آنها تضمین شود و سربازان از غارت شهر خودداری کنند.

اما با تسلیم شدن شهر سربازان فرانسوی شهر را غارت کرده و فرمانده نیروهای فرانسوی ثروت شخصی بیگ الجزیره که بالغ بر 48 میلیون فرانک به ارزش آن روزگار بود را به بهانه تامین هزینه های جنگ مصادره می کند.

به این ترتیب، در روز 5 ژوییه سال 1830 میلادی پس از چندین روز بمباران بی وقفه شهر الجزیره توسط توپ های سنگین ناوگان دریایی فرانسه و نبردهای سنگین میان سربازان عثمانی و نیروهای فرانسوی سرانجام بیگ الجزیره برای جلوگیری از کشتار مردم شهر را تسلیم فرانسوی ها می کند. نیرویی که به بهانه تنبیه بیگ الجزیره رفته بود، تبدیل به یک نیروی استعماری می شود و سرزمین الجزایر مستعمره فرانسه می شود.

58سال پیش در روز 27 ژوییه سال 1953 میلادی در دهکده پان مون جوم واقع در خط حایل مرزی میان دو کره پیمان صلح مسلح امضا شد و به جنگ خونین سه ساله شبه جزیره کره خاتمه داد.

در روز 25 ژوئن سال 1950 میلادی نیروهای ارتش کره شمالی در یک حمله غافلگیر کننده از خط حایل میان دو کره واقع در مدار 38 درجه عبور کرده و به خاک کره جنوبی هجوم بردند.این حمله که به تصمیم کیم ایل سونگ ، رهبر کره شمالی انجام گرفت ، یک پیروزی نظامی بود.

در روز28 ژوئن فقط سه روز بعد از آغاز حمله شهر سئول ، پایتخت کره جنوبی توسط نیروهای کره شمالی اشغال شد.در حالی که سینگمان ری دیکتاتور کره جنوبی که از سوی ایالات متحده حمایت می شد ، در روز 21 اکتبر سال 1949 گفته بود که قادر است ظرف سه روز شهر پیونگ یانگ ، پایتخت کره شمالی را تصرف کند.
در بعدازظهر روز 25 ژوئن ، سازمان ملل متحد که با نخستین تجاوز نظامی از زمان تاسیس خود روبه رو شده بود تشکیل جلسه داد و اعلام کرد این حمله صلح جهان را به خطر انداخته است و 16 کشور از اعضای سازمان ملل متحد نیروهای نظامی خود را برای مقابله با این تهاجم بسیج کردند.

در روز 27 ژوئن سال 1950 میلادی هری ترومن رئیس جمهور آمریکا به نیروی هوایی و نیروی دریایی این کشور دستور داد با استفاده از تمام امکانات ممکن از نیروهای کره جنوبی حمایت کنند. به این ترتیب ، ایالات متحده رسما وارد جنگ علیه کره شمالی شد.

یک ستاد فرماندهی سازمان ملل متحد در توکیو مستقر گردید و ژنرال مک آرتور آمریکایی به سمت فرماندهی نیروهای سازمان ملل متحد منصوب شد. در این میان نیروهای کره شمالی که از لحاظ تجهیزات نظامی بر نیروهای کره جنوبی برتری داشتند به پیشروی خود ادامه داده و تقریبا تمام خاک کره جنوبی به استثنای بخش کوچکی از جنوب این کشور را اشغال کردند. در نیمه ماه سپتامبر سال 1950 میلادی اوضاع تغییر کرد.

در روز 15 سپتامبر ، ژنرال مک آرتور ، حاکم نظامی ژاپن و فرمانده نیروهای سازمان ملل متحد با کشتی های جنگی نیروهای خود را در پشت خطوط نیروهای کره شمالی پیاده کرد و مناطق اشغالی را دوباره متصرف شد.
در روز 28 سپتامبر شهر سئول بازپس گرفته شد و در روز 30 سپتامبر نیروهای کره شمالی به آن سوی مدار 38 درجه رانده شدند.

نیروهای سازمان ملل متحد در پی آنها از مرز گذشته و شهر پیونگ یانگ ، پایتخت کره شمالی را اشغال کردند و به سوی رودخانه یالو مرز میان چین و کره شمالی پیشروی نمودند. با توجه به پیروزی های نیروهای سازمان ملل متحد پایان جنگ قریب الوقوع جلوه می کرد اما در اواخر اکتبر سال 1950 میلادی چین کمونیست وارد جنگ شد.

شش ارتش چین شامل 700000 نفر از رودخانه یالو عبور کرده و داخل خاک کره شمالی شدند. نیروهای سازمان ملل متحد بدون توجه به اطلاعات در مورد تجمع عظیم نیروهای چین به پیشروی خود ادامه دادند تا این که در روز 26 نوامبر سال 1950 میلادی به مواضع اصلی نیروهای چینی و کره شمالی در نزدیکی رودخانه یالو رسیدند.در این هنگام انبوه عظیم نیروهای چینی دست به ضد حمله زدند.
نیروهای سازمان ملل متحد در مقابل موج انسانی نیروهای چینی تا شمال سئول عقب نشستند. در روز 4 ژانویه سال 1951 میلادی شهر سئول بار دیگر به تصرف کمونیست ها درآمد. یک خط حایل جدید در 64 کیلومتری جنوب سئول ایجاد شد. در روز 15 ژانویه نیروهای سازمان ملل متحد پیشروی نیروهای چینی و کره شمالی را متوقف کردند.

در 14 مارس سال 1951 میلادی بر اثر فشار نیروهای متحد ، قوای چین در طول جبهه عقب نشینی کرده و شهر سئول بازپس گرفته شد. جنگ شدید میان نیروهای متخاصم به شدت در خاک هر دو کره ادامه یافت تا این که در تابستان سال 1951 میلادی به تقاضای کمونیست ها مذاکرات برای آتش بس آغاز گردید. این مذاکرات سه بار توسط کمونیست ها قطع شد.

خط حایل مدار 38 درجه به جبهه جنگ طرفین متخاصم تبدیل گردید و نبردها در طول خط حایل ادامه یافتند تا این که ، با انتخاب ژنرال آیزنهاور که طرفدار پایان دادن به جنگ کره بود به مقام ریاست جمهوری آمریکا و مرگ استالین که به چین و کره شمالی کمک نظامی می کرد در 3 مارس سال 1953 میلادی ، مذاکرات آتش بس به طور جدیتری دنبال شد و سرانجام در روز 27 ژوییه سال 1953 میلادی در دهکده پان مون جوم واقع در مدار 38 درجه پیمان صلح مسلح امضا گردید.

به این ترتیب ،در روز 27 ژوییه سال 1953 میلادی با امضای پیمان صلح مسلح جنگ خونین شبه جزیره کره که از عوارض جنگ سرد بود، خاتمه یافت.
جنگی که در آن بین 2500000 تا 4000000 نفر جان باختند و هر دو طرف متخاصم دست به وحشیگری هایی زدند که تاریخ هرگز قادر به فراموش کردن آنها نیست.

در تنگه ترموپیل رخ داد

2491 سال پیش در روز 9 اوت سال 480 پیش ازمیلاد درجریان لشکرکشی خشایارشا به یونان پس از یک جنگ شدید در ارتفاعات مشرف بر تنگه ترموپیل واقع در شمال یونان، سربازان اسپارت از سربازان ارتش ایران شکست خوردند.
در این جنگ لئونیداس شاه اسپارت کشته شد و راه برای ارتش خشایارشا به سوی مرکز یونان و شهرآتن گشوده شد.
خشایارشا پادشاه هخامنشی که در جنگ حضور داشت با نیروهایش اسپارتی ها را درمحاصره گرفته بود. او به لئونیداس پیشنهاد کرد که راه را برای عقب نشینی او و باقیمانده سربازانش باز می گذارد. اما براساس قانون اسپارت عقب نشینی از میدان جنگ ممنوع بود.
به نوشته مورخان یونانی خشایارشا از سربازانش خواسته بود که یکی از اسپارتی ها را زنده دستگیر کنند تا برود و خبر این شکست را به آتنی ها بدهد.
ارتش ایرانیان پس از عبور از تنگه ترموپیل شهر آتن را تصرف کرد. مقاومت لئونیداس در ترموپیل و تاخیر پیشروی ارتش ایران، به فرماندهی کل یونانیان این فرصت را داد که آتن را از سکنه اش تخلیه کرده و آنان را به اماکن امن منتقل کند.

هرودوت مورخ یونانی  تاریخ این جنگ را تا پایان لشکرکشی خشایارشا به یونان شرح داده است.

به این ترتیب در روز 9 اوت سال 480 قبل از میلاد ارتش خشایارشا پادشاه هخامنشی ایران و پسر و جانشین داریوش کبیر ارتش اسپارت را در تنگه ترموپیل در هم شکست.

مورخان یونانی و به ویژه هرودوت تاریخ این جنگ را شرح داده اما در مورد تعداد نفرات ارتش ایران و تجهیزات آن و دیگر جزییات جنگ از جمله شجاعت سربازان یونانی اغراق گویی بسیار کرده اند.