پمپ بنزین های فضایی

پمپ ‌بنزین‌ های فضایی

نخستین ربات فضانورد راهی فضا میشود

اکتشافات جدید فضایی به کمک ربات های انسان نما امکان پذیر می‌شود

به نظر می‌رسد که این روزها دانش فضانوردی گوی‌سبقت را از دیگر رشته‌های علمی ربوده و توانسته است نقش بسیار مهمی را در پیشرفت علوم مختلف ایفا کند. بی‌تردید این که دانشمندان علوم فضایی همواره در تلاش بوده‌اند تا با همکاری و مشارکت هم از بسیاری ‌رموز و اسرار کهکشان‌ها و اجسام سماوی پرده بردارند ، موضوعی غیرقابل انکار است. 

از 50 سال پیش یعنی درست از زمانی که بشر برای نخستین بار قدم به خارج از مرزهای این کره خاکی گذاشت تا به امروز که همچنان در تلاش است تا بتواند افق‌های جدیدی را پیش روی خود ترسیم کند، آگاهی ما انسان‌ها از فضای پیرامون سیاره‌ای که سکونتگاه انسان‌های زمینی است به میزان قابل توجهی افزایش یافته است که بی‌شک دستیابی به این اطلاعات ارزشمند مدیون تلاش‌ها و زحمات محققانی است که در این راستا قدم برداشته و همچنان به تلاش خود ادامه می‌دهند.

داستان ربات‌های فضانورد از کجا آغاز شد؟

ایده اولیه ساخت ربات‌های فضانورد نخستین بار حدود 10 سال پیش و در قالب یک پروژه تحقیقاتی و با همکاری تیم رباتیک و شبیه‌سازی مرکز جانسون و موسسه تحقیقاتی پروژه‌های دفاعی ناسا مطرح شد که هدف از این پروژه، شبیه‌سازی نرم‌افزاری برای طراحی و ساخت یک ربات انسان‌نما برای انجام ماموریت‌‌های فضایی بود.

براساس اظهارات رئیس مرکز فضایی جانسون ناسا، ‌ربات‌های فضانورد علاوه بر این که می‌توانند در کنار فضانوردان و برای انجام ماموریت‌های فضایی مشارکت و همکاری داشته باشند، می‌توانند در مکان‌هایی که فرستادن فضانوردان به آنجا به علت پرمخاطره‌بودن امکان‌پذیر نبوده است نیز مورد استفاده قرار گرفته و اطلاعاتی را درباره این امکان‌ها‌ به دست آورده و جمع‌آوری کنند تا به این ترتیب قابلیت‌ها و توانمندی‌های انسان‌ها را در کشف رموز ناشناخته در فضا تا حد امکان افزایش دهند. از آنجایی که باراک اوباما در پیشنهاد اخیر خود به کنگره آمریکا خواستار لغو ماموریت‌های فضانوردان ناسا به ماه شده بود به نظر می‌رسد که ارسال روبونات به فضا می‌تواند جایگزین مناسبی برای انجام مطالعات گسترده در سطح ماه و دیگر اقمار، سیارات و اجسام سماوی باشد.

گذشته از این، ربات‌های فضانورد قادرند بسیاری از کارهایی را که انسان‌ها توانایی انجام‌دادن آنها را ندارند به آسانی انجام دهند و حتی از این که کاری را به دفعات انجام دهند خسته نخواهند شد.
بنابراین، ربات‌های فضانورد بهترین گزینه برای انجام ماموریت‌های فضایی به دوردست‌ها خواهند بود که عدم‌وجود بسیاری از امکانات مورد نیاز برای انسان‌، عاملی محدودکننده برای سفر انسان‌ها به آن مکان‌ها بوده است. وقتی نخستین بار در ژانویه سال 2008 از پایان مراحل ساخت روبونات به عنوان اولین ربات فضانورد خبر داده شد تصور می‌شد‌ داستان این ربات فضانوردی که گفته می‌شد در آینده‌ای نزدیک برای اکتشافات جدید راهی فضا خواهد شد، داستانی است که به حقیقت پیوستن آن سالیان زیادی به طول خواهد انجامید و حالا خبرهای جدید حاکی از آن است که این رویا بسیار زودتر از آنچه تصور می‌شد به واقعیت مبدل شده است و تنها پس از گذشت 3 سال روبونات در مدت زمانی کمتر از یک ماه دیگر راهی فضا خواهد شد. بررسی‌ها و تحقیقات انجام شده در این‌باره حاکی از آن است که از 10 سال پیش تا به امروز که ناسا برای نخستین بار ایده طراحی و ساخت ربات‌های فضانورد را مطرح کرد، توانسته است به تجارب ارزشمندی در زمینه فناوری‌های رباتیک و دانش‌های فضایی دست یابد که این تجارب می‌‌تواند سرآغاز فصل جدیدی از اکتشافات فضایی در سازمان فضایی ناسا باشد و آینده‌ای بسیار روشن را برای همه انسان‌های ساکن در این کره خاکی به تصویر کشیده و پنجره جدیدی به سوی ناشناخته‌های این دنیا باشد.

حاصل همکاری مشترک ناسا و جنرال موتور

شرکت جنرال موتور که پیش از این نیز در برخی از پروژه‌های فضایی نظیر پروژه راه‌اندازی سامانه‌های ناوبری ماموریت فضایی آپولو و همچنین پروژه ارسال ماه‌نورد Lunar Rover به فضا، با ناسا همکاری داشته است تا پایان پاییز امسال پروژه جدیدی را با همکاری سازمان فضایی ناسا مورد بهره‌برداری قرار خواهد داد که به عقیده بسیاری از محققان و کارشناسان این پروژه یکی از بزرگ‌ترین پروژه‌های فضایی در طول تاریخ خواهد بود.

هدف اصلی از طراحی و ساخت R2 انجام وظایف معمول و متداول در ایستگاه فضایی بین‌المللی است تا به این ترتیب کارکنان ایستگاه فضایی فرصت بیشتری برای انجام ماموریت‌های فضایی داشته ‌باشند
همان‌طور که شاید پیش از این نیز در بسیاری از دیگر خبرهای اعلام شده از سوی ناسا شنیده باشید، تا پایان پاییز امسال نخستین ربات فضانورد موسوم به Robonaut 2 (روبونات 2)‌ راهی ایستگاه بین‌المللی فضایی خواهد شد. روبونات، ربات فضانوردی است که با هدف کمک به فضانوردان ساکن در مدار زمین در مرکز فضایی جانسون ناسا در هاتسون ایالت تگزاس طراحی و ساخته شده است.

فراتر از یک ربات

روبونات 2 که به اختصار R2 نامیده شده است از قابلیت‌هایی شبیه به توانمندی‌های ما انسان‌ها برخوردار است و با در اختیار داشتن چنین قابلیت‌هایی قادر است مانند ما انسان‌ها محیط اطراف خود را ببیند و در آن محیط اجسام مورد نظر را جستجو کند. یکی از ویژگی‌های منحصر به فرد این ربات این است که می‌تواند اجسامی را که حداکثر تا 10‌ کیلوگرم وزن دارند، برداشته و جابه‌جا کند که در مقایسه با ربات‌های معمولی، توانایی‌R2 بسیار فراتر از ربات‌های مشابهی است که تاکنون ساخته شده‌اند. از آنجایی که قرار است این ربات به تنهایی و برای مدت زمان‌های طولانی، انجام ماموریت‌های فضایی را بر عهده گیرند بنابراین برخورداری از توانایی تکلم از جمله ویژگی‌های مطرح در طراحی این ربات نبوده است و از این‌ ‌رو ربات R2 قادر به صحبت کردن نخواهد بود اگر چه این ویژگی از معدود ویژگی‌هایی است که در این مرحله برای طراحی و ساخت ربات‌های فضانورد مورد توجه قرار نگرفته است اما بی‌شک روبونات توانمندترین رباتی است که می‌تواند به عنوان یک ربات کاملا امن و بی‌خطر پا به پای انسان‌ها در انجام ماموریت‌های فضایی مشارکت داشته باشد.

R2 حتی قابلیت استفاده از آچار و پیچ‌گوشتی را نیز دارد. این ربات برای حرکت در فضای خلأ با چنگ‌انداختن به اجسام مختلف در فضا حرکت کرده و به این ترتیب در انجام کارهای مختلف به فضانوردان کمک می‌کند. روبونات علاوه بر این که از راه دور قابل کنترل است این توانایی را دارد ‌ دستوراتی که به طور شفاهی و از طریق امواج رادیویی از آژانس فضایی ناسا ارسال می‌شود، دریافت کرده و اجرا کند. توانایی این ربات‌ها در نوع خود بسیار جالب توجه و بی‌نظیر است. دوربین‌هایی که در کلاه ایمنی ربات‌های فضانورد نصب می‌شود زوایای مختلف دید آنها را به خوبی پوشش می‌دهد و به این ترتیب این ربات‌ها می‌توانند محیط اطراف خود را به طور کامل تحت نظارت قرار دهند.

اگرچه این ربات از نظر ظاهری از ناحیه کمر به بالا کاملا شبیه به انسان‌ها بوده و به نوعی یک ربات انسان‌نما محسوب می‌شود اما از ناحیه کمر به پایین به یک پای مکانیکی متصل می‌‌شوند که نه‌تنها قابلیت اتصال به یک بازوی مکانیکی فضایی را دارد بلکه می‌تواند به دیگر ابزارهایی که به عنوان نوعی ابزار واسطه‌ای از آنها برای کاوش‌های فضایی استفاده می‌شود نیز متصل شوند.
با توجه به آنچه درباره R2 گفته شد می‌توان پیش‌بینی کرد که این ربات فضانورد بتواند فراتر از یک ربات معمولی در کنار فضانوردان حضور داشته و با آنها همکاری و مشارکت داشته باشد.

آینده فضانوردی در تسخیر ربات‌های فضانورد

براساس گفته‌‌های محققان مرکز فضایی ناسا، هدف اصلی از طراحی و ساخت R2 انجام وظایف معمول و متداول در ایستگاه فضایی بین‌المللی است تا به این ترتیب کارکنان ایستگاه فضایی فرصت بیشتری برای انجام ماموریت‌های فضایی داشته و بتوانند ماموریت انجام کارهای مهم‌تر ایستگاه فضایی را به عهده گیرند. در نخستین روزهایی که ناسا، روبونات را به وسیله شاتل فضایی دیسکاوری و در آخرین ماموریت فضایی دیسکاوری پیش از بازنشسته‌شدن به فضا ارسال خواهد کرد به این ربات فضانورد اجازه داده نخواهد شد که در ایستگاه در حرکت باشد.

بنابراین روبونات در اولین مرحله از ارسال نخستین ربات فضانورد به ایستگاه بین‌المللی فضایی در مکان مشخصی مستقر شده و همانند یک فضانورد تنها به کمک دست‌هایش از مکانی به مکان دیگر حرکت خواهد کرد. شاید برایتان جالب باشد بدانید که تنها پس از گذشت مدت زمان 2 تا 6 ثانیه از زمانی که روبونات جسمی را می‌بیند تصویر ویدئویی آن به مرکز فضایی ناسا ارسال خواهد شد و به عبارت دیگر تیم تحقیقاتی مستقر در این مرکز می‌توانند همزمان با روبونات از هر گونه تغییرات ایجاد شده در ایستگاه مطلع شوند و این در حالی است که ارسال اطلاعات ویدئویی از مریخ تا زمین به کمک دیگر ابزارها و امکانات موجود گاهی تا بیش از 10 دقیقه به طول خواهد انجامید.

از آنجایی که بشر امروزی در تلاش است تا قدم فراتر از محدوده قوانین حاکم بر این دنیای خاکی گذاشته و از بسیاری از اسرار نهفته در فضا پرده بردارد به نظر می‌رسد که روبونات‌ها به عنوان نخستین ربات‌های فضانورد، بتوانند نقش بسیار مهمی در پیشرفت‌های آتی سازمان فضایی داشته باشند. ناسا قصد دارد پس از ارسال R2 به ایستگاه فضایی بین‌المللی، در مراحل بعدی قابلیت‌های جدیدی را برای روبونات در نظر بگیرد تا به کمک آنها بتواند در خارج از ایستگاه فضایی نیز قرار داشته باشند. با توجه به آنچه گفته شد پیش‌بینی‌ می‌شد که آینده فضانوردی بیش از این که مدیون تلاش‌های فضانوردان باشد، مدیون تلاش‌ها و زحمات افرادی باشد که در طراحی و ساخت ربات‌های فضانورد به عنوان نسل جدید فضانوردان، سهمی را بر دوش می‌کشند.

دوستی ایران با فرازمینی ها

پیام دوستی ایرانیان به فرازمینی ها

سبکی تازه در پرواز

سبکی تازه در پرواز

در دنیای سیستم های موتوری برخی نام ها و برندها از اعتبار خاصی برخوردارند. مرسدس بنز از جمله این نام هاست که تقریبا همگان آن را با خودروهایی شیک و فوق مدرن می شناسند، اما این روزها مرسدس بنز را باید در سازه های پیشرفته موتوری دیگری نیز جستجو کرد که ازجمله آنها می توان به هواپیما، بالگرد و قایق اشاره کرد.

البته این تنها مرسدس بنز نیست که وارد چنین عرصه ای شده است، بلکه برندهای سرشناس دیگری نظیر تویوتا، هوندا و حتی بی.ام.و نیز دست به کار شده و تازه ترین دستاوردهای تکنیکی و فنی خود را در چنین سه گانه هایی به رخ سایر رقبا می کشند. بالگرد EC145 Luxury مرسدس بنز که این روزها سر و صدای زیادی به راه انداخته است و بیشتر به یک سازه مجلل و فوق مدرن هوایی شباهت دارد ازجمله این نوآوری هاست؛ سازه ای که فضای درونی آن دست کمی از یک فضاپیما ندارد!

جای هیچ تعجبی ندارد که مرسدس بنز نیز وارد عرصه هیجان انگیز و البته مهم تر از آن پولساز طراحی و ساخت بالگرد، قایق و حتی هواپیماهای لوکس و فوق مدرن شود. این به آن معناست که در آینده نزدیک ردپای مرسدس بنز را در آب و هوا نیز خواهیم دید. این نگرش جدیدی است که از سوی غول های خودروسازی جهان همچون نیسان، تویوتا، هوندا و بی.ام.و نیز در نظر گرفته می شود.

نگاهی به آینده نشان می دهد که تا کمتر از نیم قرن دیگر عملا تمامی خیابان های شهرهای بزرگ و پرجمعیت جهان به پارکینگ های درازی تبدیل می شوند که در آنها خودروها مجالی برای حرکت روان نخواهند داشت. به همین دلیل است که فناوری هایی نظیر بالگرد EC145 Luxury مورد استقبال قرار می گیرد.

شاید قرار است در آینده آسمان شهرهای بزرگ و کوچک جهان، به محلی برای تردد سیستم های حرکتی تبدیل شود. این بالگرد چندی پیش و در جریان برگزاری نمایشگاه دستاوردهای صنعت هوانوردی در ژنو رونمایی شد. EC145 Luxury بالگردی مجهز به موتور دوقلویی است که بدون شک آرایش فضای داخلی آن مهم ترین برگ برنده آن محسوب می شود.

مهندسان مرسدس به خوبی می دانند که چگونه از قطعات و وسایل لوکس در سیستم های حرکتی تولیدی این برند استفاده کنند. در فضای داخل کابین این بالگرد به طرز هنرمندانه ای با نور بازی شده است.

گذشته از این از مواد انعطاف پذیری استفاده شده است که دست مهندسان و طراحان را در ساخت انواع صندلی ها و سکوها باز گذاشته است. این ابتکار عمل تازه محصول تفکر خلاقانه طراحان استودیو طراحی پیشرفته مرسدس بنز در منطقه کومو ایتالیاست و با توجه به موفقیت اولیه ای که به دست آورده اند تلاش هایی را نیز برای طراحی قایق تفریحی ـ سرعتی در این کلاس آغاز کرده اند.

در کابین این بالگرد مجموعه ای زیبا و هیجان انگیز از فناوری های نوین دیده می شود. در بیرون از کابین موتور دوقلو و در داخل آن تازه ترین پیشرفت های صورت گرفته در زمینه طراحی کابین ها، الکترونیک هواپیمایی و نوعی سیستم پیچیده الکتریکی دیده می شود. سیستم چرخنده ای که در این بالگرد به کار گرفته شده است فاقد لولاست که این خود یکی از محسنات آن به شمار می آید.
ملخ این بالگرد تقویت شده است که در نتیجه سر و صدای آن در مقایسه با پیشرفته ترین بالگردهای امروزی نیز بسیار پایین است.
گذشته از آن افرادی که سوار بر آن می شوند لرزش بسیار کمی را احساس می کنند. طراحی چشمگیر و قابلیت های بالای این بالگرد افراد و سازمان های زیادی را ترغیب به خرید آن کرده است به طوری که تاکنون 315 فروند از آن در سراسر جهان به فروش رفته است.

بالگرد EC145 Luxury نخستین بالگرد در این کلاس است که ظرفیت حمل تا 8 سرنشین را دارد.

افراد و سازمان هایی که این بالگرد را سفارش می دهند حق انتخاب زیادی دارند. از کف و بخش هایی از بدنه که از نوعی چوب بسیار مرغوب ساخته می شود تا نوع نورپردازی قسمت های مختلف درون کابین، مجموعه متنوعی است که تقریبا هر نوع سلیقه ای را پاسخگوست. البته نورپردازی که از آن صحبت می شود تنها مربوط به فضای داخل کابین نیست و بدنه آن نیز با یک سری نورپردازی محیطی دستخوش تغییرات جالب توجهی می شود.

تا اینجای کار بیشتر صحبت از تزئینات لوکس و امکانات چشمگیر این بالگرد شد، اما از فضای قابل انعطاف درون کابین نیز نمی توان به راحتی عبور کرد. صندلی های مخصوصی که در کابین این بالگرد نصب شده اند این قابلیت را دارند که روی ریل های مخصوصی حرکت کرده و با توجه به نوع کاربری که در هر بار پرواز برای آن در نظر گرفته می شود آرایش یابند. از این رو به راحتی و در عرض چند ثانیه می توان این بالگرد را از یک سیستم حمل و نقل هوایی به یک وسیله مطمئن برای جابه جایی انبوهی از بار استفاده کرد.
از دیگر امکانات مختلفی که درون این کابین دیده می شود می توان به 3 جعبه چند منظوره ای اشاره کرد که به عنوان سیستم خنک کننده یا چیزی شبیه یخچال، محل نگهداری ظروف پذیرایی، میز، مانیتور 15 اینچی و در نهایت سیستم پخش DVD به کار گرفته می شوند.

مجموعه این امکانات موجب شده تا بتوان از این بالگرد در مجموعه متنوعی از کاربردها ازجمله امور تجاری و بازرگانی و همچنین ماموریت های شخصی استفاده کرد. نگاهی دقیق به بخش های مختلف درون کابین این بالگرد نشان می دهد که از کوچک ترین فضاها نیز به خوبی استفاده شده است. به عنوان مثال فضای محدود حائل میان کابین درونی، جایی که خلبان قرار می گیرد و کابین اصلی کشوهای متعددی نصب شده اند که از آنها می توان برای نگهداری وسایل مختلفی استفاده کرد.

به نظر می رسد فناوری های نوینی نظیر بالگرد EC145 Luxury همچنان از بازار خوبی برخوردار باشد. در سراسر جهان چهره های ثروتمند زیاد زندگی می کنند که برای آنها خرید این نوع سیستم های حمل و نقل هوایی جدای از آن که یک نیاز باشد بیشتر به یک سرگرمی هیجان انگیز شباهت دارد. ثروتمندان زیادی وجود دارند که برای آنها پرداخت هزینه های چند میلیون دلاری برای خرید این نوع سیستم های هوایی کار چندان سختی نیست.

همچنین بسیاری از مراکز تحقیقاتی و اکتشافی نیز تمایل زیادی از خود برای خرید این نوع بالگردها نشان داده اند. به جهت آن که فناوری های مربوط به طراحی و ساخت این نوع بالگردها در سال های اخیر پیشرفت چشمگیری داشته است، بسیاری از طرح های مفهومی که با استفاده از شبیه سازی های رایانه ای ارائه می شوند خیلی زود به مرحله تولید اولیه و انبوه می رسند.

به روشنی پیداست برندهای سرشناسی نظیر مرسدس، تویوتا، بی.ام.و و فولکس واگن حساب ویژه ای روی این استراتژی جدید باز کرده اند، استراتژی نوینی که عمدتا برای حفظ جایگاهشان در رقابت با سایر برندهای خودروساز اتخاذ شده است.

 EC145 Luxury در یک نگاه

فضای محدود حائل میان کابین درونی، جایی که خلبان قرار می گیرد و کابین اصلی، کشوهای متعددی نصب شده اند که از آنها می توان برای نگهداری وسایل مختلفی استفاده کرد.
از دیگر امکانات مختلفی که درون این کابین بالگرد دیده می شود می توان به 3 جعبه چند منظوره ای اشاره کرد که به عنوان سیستم خنک کننده یا چیزی شبیه یخچال، محل نگهداری ظروف پذیرایی، میز، مانیتور 15 اینچی و در نهایت سیستم پخش DVD به کار گرفته می شوند.

طی یک دهه آینده فضانوردان با لباس و تجهیزات جدیدی روانه فضا خواه

طی یک دهه آینده فضانوردان با لباس و تجهیزات جدیدی روانه فضا خواهند شد

گرچه ناسا تقریبا تمامی فناوری‌های پیچیده مورد نیاز برای رسیدن به مدارات کم‌ارتفاع زمین و پس از آن فضای بیکران را دارد، اما نگاهی به بسیاری از تجهیزات و لوازمی که فضانوردان این سازمان فضایی در ماموریت‌های خود استفاده می‌کنند مشخص می‌سازد که این ملزومات تقریبا شبیه وسایلی است که فضانوردان ماموریت‌های آپولو در 40 سال پیش از آنها استفاده می‌کردند.
پس آیا می‌توان گفت ناسا با همه سرمایه‌گذاری‌های کلانی که در عرصه اکتشافات فضایی داشته است در برخی عرصه‌ها درجا زده است؟!
همزمان با گسترش برنامه‌های ناسا، اسا (ESA)‌ و سایر آژانس‌های فضایی سراسر جهان، نگاه موجود به فناوری‌هایی که در این عرصه به کار گرفته می‌شوند نیز تغییر می‌کند. این نگاه موجب شده تا شرکت‌های زیادی دست به کار شوند و ایده‌های متنوعی را به مرحله اجرا درآورند.

شرکت کانادایی تجهیزات رکن (Recon Instruments)‌ که پیش از این عینک‌های مخصوص اسکی مجهز به GPS را ارائه کرده بود، در تلاش است تا این فناوری را در اختیار محققان ناسا قرار دهند. گفته می‌شود از این فناوری در ساخت نسل بعدی کلاه‌های مخصوص لباس فضانوردان استفاده خواهد شد. در این کلاه نمایشگری نصب می‌شود که اطلاعات مهمی نظیر داده‌های ماموریت در پیش روی چشم فضانورد به نمایش گذاشته می‌شود. طراحان لباس‌های فضانوردی در ناسا به تحقق این ایده امیدوارند و آن را دور از ذهن نمی‌دانند. این درحالی است که هم‌اکنون فضانوردانی که در ماموریت‌هایی نظیر پیاده‌روی‌های فضایی شرکت می‌کنند اطلاعات مربوط به عملیات را از روی کاغذهای مخصوصی مشاهده می‌کنند که در قسمت بازوی لباسشان جاسازی شده است. به این ترتیب می‌توان گفت طراحی و ساخت چنین کلاهی به ایجاد تحولی تاریخی در فناوری ساخت لباس‌های فضانوردی منجر خواهد شد.

لباس‌هایی با قابلیت کنترل از راه دور

محققان شرکت Recon سابقه درخشانی در زمینه فشرده‌سازی فناوری‌های نوین در بسته‌ها و سیستم‌های کوچک دارند. سیستم‌هایی که این فناوری‌ها در آنها به کار گرفته می‌شوند نه‌تنها ابعاد کوچکی دارند بلکه از وزن بسیار کمی نیز برخوردارند و به همین دلیل در دستگاه‌ها و تجهیزات مختلفی به کار گرفته می‌شوند. عینک فوق‌مدرنی که محققان این شرکت ارائه کرده‌اند و در پیست‌های اسکی به کار گرفته می‌شوند مجهز به نمایشگر کوچک LCD است که در گوشه‌ای از قاب عینک جاسازی شده است. اسکی‌باز در حین عبور از پیچ و خم مسیر بخصوص در زمانی که از شیب تند دره‌ها پایین می‌آید اطلاعات لحظه به لحظه و مورد نیازی مشاهده می‌کند که از آن جمله می‌توان به موقعیت دقیق با استفاده از فناوری GPS، دمای محیط، ارتفاع و نقشه کامل کوهستان اشاره کرد. تمامی این اطلاعات در نمایشگر کوچک یاد شده به تصویر کشیده می‌شود و جالب این که اسکی‌باز در حالی که تمام حواس و تمرکز خود را به مسیر پیش‌رو گذاشته است، از این اطلاعات استفاده می‌کند. قرار است همین فناوری نیز در کلاه لباس فضایی آتی ناسا به کار گرفته شود. البته بدیهی است آنچه ‌ در لباس فضانوردان پیاده می‌شود به مراتب پیچیده‌تر و کامل‌تر از عینک مخصوص اسکی است. استفاده از این فناوری در مواردی نظیر پیاده‌روی‌های فضایی کاربرد زیادی دارد، جایی که فرمانده عملیات در حالی که درون فضاپیما قرار دارد با ارسال فرامین و اطلاعات لازم، فضانوردی را که در اطراف ایستگاه فضایی بین‌المللی پیاده‌روی می‌کند، هدایت می‌نماید.

لباس فضایی که فضانوردان در پیاده‌روی‌های فضایی مورد استفاده قرار می‌دهند هم ازجمله مواردی است که ناسا روی آنها متمرکز شده است. با توجه به این که بشر در نظر دارد آرزوی دیرینه خود برای سفر به مریخ را در آینده‌ای نزدیک محقق نماید، تمامی تجهیزاتی که فضانوردان این ماموریت بزرگ و تاریخی مورد استفاده قرار خواهند داد نیز با توجه به یک اصل مهم ساخته خواهند شد: مقاومت و پایداری بالا در ماموریت‌های چند ماهه و حتی چند ساله.

نکته: ناسا اعلام کرده است فضانوردان در ماموریت‌های آتی این سازمان که برای سال 2015 برنامه‌ریزی شده است و در نسل بعدی فضاپیماهای سرنشین‌دار که قرار است جایگزین شاتل‌های فضایی شوند از این لباس‌های جدید استفاده خواهند کرد‌.

قرار است از سال 2025 به بعد پای انسان بار دیگر به ماه باز شود. این چنین ماموریت‌هایی به لباس‌های فضایی قابل اطمینان نیازمند است. به همین دلیل است که ناسا از 3 سال پیش مسابقاتی را برگزار کرده که در آنها از طراحان سراسر جهان خواسته می‌شود طرح‌های مورد نظر خود برای نسل آتی لباس‌های فضایی را ارسال کنند. چندی پیش نیز ناسا اعلام کرد فضانوردان در نخستین ماموریت فضاپیمای اوریون که به‌عنوان نسل بعدی فضاپیماهای ناسا و جایگزین شاتل‌های فضایی راهی فضا خواهند شد از این لباس‌های جدید استفاده خواهند کرد. نخستین پرواز‌ فضاپیمای اوریون برای سال 2015 برنامه‌ریزی شده بود. در این ماموریت قرار بود فضانوردان ناسا در حالی راهی ایستگاه فضایی بین‌المللی شوندکه این لباس جدید را بر تن داشته باشند. با توجه به این که این لباس در آزمایشات ابتدایی نمره قبولی را دریافت کرده است، ناسا اعلام نموده که در ماموریت‌های فضایی بعد از سال 2025 به مقصد ماه، فضانوردان از این لباس‌های جدید استفاده خواهند کرد. این لباس‌ها از قابلیت‌های ارتقایافته‌ای نظیر تحرک بیشتر قسمت شانه‌ها برخوردار هستند و به گونه‌ای طراحی شده‌اند که بخش‌های مختلف آن به راحتی قابل تعویض است.

تجهیزاتی مدرن و کارآمد

نگاهی به چند دهه گذشته نشان می‌دهد فناوری لباس‌های فضایی با تحولات چشمگیری همراه بوده است. لباس‌های فضایی امروزی از زمان ساخت اولین پیش‌نمونه آن توسط خلبانی به نام وایلی پست در سال 1934 راه درازی را برای تکامل خود پیموده‌اند. وایلی پست، لباسی را که خودش طراحی کرده بود پوشید تا بتواند رکورد بیشترین ارتفاع پروازی را از آن خود کند، اما وقتی در ارتفاع 5 هزار پایی پرواز می‌کرد موفق به کشف «جریان جت» شد. لباس او در اصل یک لباس غواصی لاستیکی بود که بخش‌های مربوط به دست و پا را با نخ به آن بسته بود، به گونه‌ای که براحتی می‌توانست به قسمت‌های هدایت‌کننده هواپیما دسترسی داشته باشد و در بالای آن یک کلاه فلزی قرار داده بود. در دهه 1960 میلادی، تلاش بزرگی برای تکمیل لباسی که برای سفر به فضا مناسب باشد، آغاز شد. نمونه‌های اولیه چندان راحت نبودند و تهویه در آنها به سختی انجام می‌گرفت، اما تا 21 جولای 1969 که نیل آرمسترانگ قدم به ماه گذاشت لباس‌های فضایی بهبود یافتند و آنچه آرمسترانگ بر تن کرد بسیاری از خصوصیات لباس‌های امروزی را در خود داشت.

یکی از بزرگ‌ترین اصلاحات انجام گرفته تعبیه دستگاه سرمایش مایع در لباس بود که بخار گرفتگی داخل لباس ـ که فضانوردان قبلی از آن شکایت می‌کردند ـ را از بین می‌برد. گذشته از این، انعطاف‌پذیری آن به حدی بود که اجازه انجام بسیاری از حرکات را به فضانورد می‌داد. امروزه فضانوردان مجموعه‌ای از لباس‌های فضایی مختلف را در اختیار دارند. هر یک از آنها برای کار در محیطی خاص طراحی شده است. فضانوردان در خلال پرتاب و فرود، لباس‌های تحت فشار را ـ که مجهز به محفظه مخصوص چتر نجات هستند ـ می‌پوشند. این لباس تشکیل شده است از کلاه ایمنی، دستگاه ارتباطی، نیم‌تنه، چکمه‌ها و دستکش‌ها. نکته مهم این است که قسمت‌های بادکنک مانندی در داخل لباس تعبیه شده است که هنگام کم‌شدن فشار داخل کابین به طور خودکار باد می‌شوند تا فشار لازم را در قسمت پایینی بدن حفظ کنند. بدون وجود این قسمت‌های بادکنکی، فضانوردان به علت جمع شدن خون در آن قسمت از بدنشان از حال می‌روند. با این حال این لباس‌ها نیز به زودی جای خود را به تازه‌واردانی مدرن‌تر و کارآمدتر خواهند داد.