تفنگ های تهاجمی ( Assault gun )  مهمترین سلاح یک سرباز در میدان نبرد است . این تفنگ ها معمولاً کالیبرهای 62 / 7 یا 56 / 5 میلی متر را شلیک می نمایند و برای هدف قرار دادن اهداف در مسافت حدود m 600 قابلیت اطمینان ، تعمیر و نگهداری آسان ، وزن کم و جابجایی راحت ، سادگی در کاربرد و ... از ویژگی های مهم و حیاتی یک تفنگ تهاجمی است .
برای مثال تفنگ G3 ( ژ-س ) یکی بدترین تفنگ های تهاجمی است وزن زیاد ، گیرکردن مکرر تیر در لوله ، تکان ( لگد ) شدید هنگام شلیک و ... از اشکالات مهم این سلاح است . شاید مهمترین نکته ای که سبب معروف شدن این سلاح است اثر وحشتناک گلوله ی آن بر روی فرد است که به علت شکل خاص پروفیل نرمی است و سبب ایجاد جراحت های مرگباری می گردد .

بگذریم در این مقاله سعی داریم دوستان را با اسلحه ی تهاجمی سربازان آمریکایی یعنی خانواده ی M16  آشنا کنیم . در سال 1948 یعنی پس از جنگ جهانی دوم بخش تحقیقات ارتش ایالات متحده نیاز خود را به یک سلاح تهاجمی جدید برای سربازان پیاده اعلام نمود .
کار طراحی به بخش آرمالیت از شرکت هواپیما سازی فرچایلد واگذار شد . سلاح جدید باید دارای کالیبر 56 / 5 می بود و توانایی نفوذ به کلاه آهنی استاندارد از فاصله ی 500 متری را می داشت .
سلاح جدید توسط سر طراح کمپانی ( یوجین استونی ) و بر پایه ی سلاح قبلی او یعنی AR – 10  طراحی گردید . نمونه های اولیه در سال 1968 ساخته شد که نتایج جالبی در بر نداشت . سلاح جدید AR – 15 نام گرفت و بعدها نام معروف M 16  بر آن گذاشته شد
در سال 1959 امتیاز تولید سلاح به کمپانی کلت واگذار گردید . انواع اولیه M16 مشکلات زیادی داشتند . طی سال های 65 تا 67 در خلال جنگ ویتنام ، عملکرد ضعیف سلاح در آب و هوای به شدت مرطوب آن کشور و ایراداتی مانند گیر کردن تیر و از کار افتادن سبب وارد آمدن تلفات سنگینی به نیروهای ایالات متحده گردید . طرف  مقابل  نیروهای  آمریکایی  یعنی ویتنامی ها ، از سلاح منحصر به فرد AK – 47   ( کلاشینکف ) بهره می جست .
پس از جنگ ویتنامی اصلاحات متعددی بر روی سلاح انجام گرفت و این سلاح به یکی از بهترین سلاح های جهان بدل گشت .
گونه های مختلفی از سلاح M 16  ساخته شده که آخرین مدل بهسازی شده در سال 1994 معرفی گردید . ( M 16 A4  ) بدنه ی سلاح از آلومینیوم ریخته گی است و گلنگدن از نوع چرخشی می باشد . وزن سلاح 4 / 3 کیلوگرم و یک ریل در زیر لوله امکان نصب نارنجک انداز M253  بر روی سلاح را می دهد . دوربین های مختلفی برای سلاح طراحی و عرضه گردیده .

 لوله دارای 6 خان راستگرد می باشد و اسلحه به طریق فشار گاز باروت مستقیم مسلح می شود .سرعت نواخت تیر بین 700 تا 950 تیر در دقیقه است و سرعت خروجی گلوله از لوله 950 متر بر ثانیه می باشد .
گونه ی کوچکتری از سلاح با نام M4 A1 نیز عرضه گردیده که در کلاس کاربین است ( تفنگ های بین تفنگ تهاجمی و مسلسل های کوچک ) M4 دارای قنداق تلسکوپی است و طول لوله آن کوتاه تر شده . بنابراین برای مأموریت های درون شهری و ضد ترور مناسب می باشد .
بسیاری از نیروهای نظامی و انتظامی از M 16 استفاده می نمایند و بسیاری از کشورها نیز سلاح را تحت لیسانس تولید می کنند .  حزب ا... لبنان نیز از این سلاح به طور گسترده بهره می برد .

سوخوی 34 که ناتو آن را FallBack نام گذاری کرده یک جنگنده بمب افکن پیشرفته تهاجمی دو سرنشین است.این جنگنده-بمب افکن برای جایگزینی سوخوی 24 طراحی شده است. 

این جنگنده بمب افکن می شود گفت که نسخه ای ازSu-27 Flanker است.طراحی آن در اوایل 1980 آغاز شد و در 13 آوریل 1990 اولین پرواز آزمایشی را تجربه کرد.نخست این جنگنده بمب افکن Su-27IB نام گذاری شد.

مسائل مالی شرکت سازنده باعث توقف مکرر پروژه شد و باعث شد مدل آزمایشی آن تحت قوانین مختلف تخصیص به نمایش درآید.زمانی که خبر آن در مطبوعات پخش شد از آن با نام Su-34 یاد شد.سومین مدل آزمایشی این پرنده در نمایش هوایی پاریس در سال 1995 شرکت کرد و نام Su-34MF به خود گرفت. همچنین در نمایش هوایی MAKS در سال 1999 نام Su-34MF, multi-functionبر روی این جنگنده-بمب افکن گذاشته شد. اخیرا نیروی هوایی روسیه این جنگنده-بمب افکن را فقطSu34 معرفی کرده است.

در طراحی شکل بال ها سکان عمودی و خروجی موتور ها تقریبا شبیه به Su-27/Su-30 "Flanker" Su-30/Su-33 "Flanker-D"/Su-35 "Flanker-F" برای افزایش ناپایداری(مانور بیشتر) و کاهش نیروی پسا عمل شده است. دماغه هواپیما به کلی تغییر کرده و کاکپیت هواپیما به شکل دونفره side-by-side طراحی شده.Su-34 موتور های Su-27 را در خود حفظ کرده اما با تابت ماندن شکل ورودی ها بیشترین سرعت این جنگنده به 1.8 ماخ رسیده است.

برخلاف Su-27 ،Su-34 دارای شیشه کاکپیت مدرن رنگی CRT و صفحه نمایش چند منظوره است.الکترونیک هوایی همچنان بر پایه V004 و UOMZ لیزری/تلوزیونی است و سیستمی برای تشخیص و هدایت دقیق مهمات تعبیه شده است.

این جنگنده همچنین از رادار v005 نیز بهره می برد. Su-34 به تجهیزات جنگ الکترونیک ECM نیز که شامل سیستم شناسایی مادون قرمز پرتاب موشک(infrared missile launch detection system) است،استفاده می کند.کابین آن کاملا زره پوش است(با هفده میلیمتر تیتانیوم تقویت شده).

تفاوت اساسی کاکپیت این جنگنده-بمب افکن این است که فضای وسیعی را برای خدمه فراهم میکند.از قبیل یک آشپزخانه کوچک توالت،و تخت خواب برای خدمه.(جلل خالق.هواپیماهای مسافربری ما چنین امکاناتی ندارن،نزاح کردم)در طراحی کاکپیت راحتی خدمه مهم ترین شرط را به خود اختصاص داده.از جالبترین امکانات آن این است که می تواند به سمت عقب (یعنی هواپیمای تعقیب کننده) موشک شلیک کند این هواپیما می تواند موشک های R.73 را از دریچه ی مخصوص شلیک کند.

در ضمن این جنگنده یا بهتر بگم این بمب افکن همه کاره رویای هولناکی برای هر ناوی محسوب می شود چون رادار آن یک سیستم ناوبری دریایی کامل برای درگیری با ناوها و زیر دریایی ها دارد تازه این سیستم با موشک هایتوربوجت آلفا با بیش از سه ماخ سرعت(سرعت موشک) کاملتر هم می شود

بمب افکن SU.34 بدون سوختگیری می تواند تا 4000 کیلومتر را با جنگ افزار کامل بپیماید

در هر حال جنگنده ی SU.34 یکی از بهترین بمب افکن های ضربتی محسوب می گردد پلاتیپوسی که به طور کامل خود را با همه چیز وفق می دهد.

Su-34 راحتی کاملی را برای خلبانان در نبرد های هوایی فراهم می کند.خلبانان می توانند از نسل جدید کامپیوتر ها وتجهیزات الکتونیکی استفاده کنند.این تجهیزات می توانند بمب های جنگنده بمب افکن را به سمت هدفی که به خوبی استتار شده بدون محدودیت آب و هوایی و با خطای فقط چند متر تا ارتفاع 250 کیلومتری از سطح زمین روانه کنند.سوخوی 34 به زودی وارد اسکادران بمب افکن ها می شود که دارای هوش مصنوعی بسیار بالا و سیستم امنیتی فوق العاده است.

مشخصات

سرنشین:2
طول: 23.34 متر

فاصله از بال دوسر بال: 14.7 متر

وزن با بار: 39,000 kg

بیشترین وزن برخاست: 45,100 kg

پیشران: 2× Lyulka AL-35F turbofans, 137.2 kN (30,845 lbf) with afterburner each

Performance

بیشترین سرعت

ارتفاع زیاد: Mach 1.8

ارتفاع کم: Mach 1.14 ph در سطع دریا

شعاع عملیاتی: 1,100 km 

پرواز بدون سوخت گیری: 4,000 km

سقف پرواز: 15,000 m49,200 )ft)

وزن نسبت به مساحت بال: 629 kg/m² 

نیروی تراست نسبت به وزن: 0.68

فوکس یک نفر بر آلمانی آبی و خاکیست که به منظور حمل سرنشین طراحی و تولید گشته است. بعد اینکه چندین نمونه اولیه ساخته و مورد آزمایش قرار گرفت ،اولین نمونه های اصلی از این خودرو زرهی در سال 1979 توسط Thyssen Heinschel تولید شد.
این نفر بر که با مشخصه اصلی خاکی و آبی بودن جهت حمل سرنشین ساخته شده بود به جهت اضافه شدن قابلیت اینکه به عنوان یک APS توانایی حمل 14 سرباز را به صورت نشسته و جداگانه در محفظه حمل سرنشین خود داشته باشد،مورد اصلاح قرار گرفت.
فوکس به عنوان وسیله نقلیه حمل بار می تواند تا 3 تن بار را در درون محفظه زرهی خود حمل کند، همچنین توانایی تبدیل شدن به آمبولانس زرهی را نیز داراست.
این نفربر پس از اعزام 21 هزار سرباز به عراق وارد خدمت شد. یکی دیگر از ویژگی های این نفربر در این است که قادر است بیش از 10 نفر را حمل کند و این قابلیت در شرایطی است که این خودرو به هیچ سلاحی مجهز نمی باشد.

ارتش امریکا نیز M93 Fox را به عنوان NBC تعیین کرده و بیش از 300 نمونه را در اختیار گرفته است.

وزن و سرعت فرود هواپیماهای غول پیکر امروزی بقدری بالاست که ترمز هیدرولیکی هواپیما به تنهایی توان متوقف کردن آن را در یک فاصله معین و کوتاه را ندارد پس بنابراین ما نیازمند ابزارهای دیگری هستیم تا بلکه بتوانیم مقداری از سرعت هواپیما را قبل از برخورد چرخ‏ها به زمین بکاهیم. یک وسیله ساده و در عین حال مفید می‏تواند این باشد که ما  جریان هوای خروجی از موتور را عکس نمائیم وقتی که ما این کار را انجام می‏دهیم علاوه براینکه ما مقداری از نیروی جلوبرندگی موتور را حذف کرده ‏ایم در عین حال توانسته‏ایم مقداری شتاب در خلاف جهت سرعت به هواپیما بدهیم.

 در اینجا دو روش کلی برای کاهش سرعـت نام برده می‏شود 1- Clamshell – type و 2- Bucket – type که در نوع clam – shell type ما تنها از سیستم نیوماتیک برای کار استفاده می‏کنیم و در نوع bucket – type ما هم هیدرولیکی و هم نیوماتیکی عمل می‏کنیم. نحوه کار بسیار ساده است به گونه‎‏ای که توسط یک سیستم مکانیکی ساده یک منحرف کننده جریان هوا در برابر حفره شتاب دهنده قرار می‏گیرد و جهت آن را به صورت مضاعف برمی‏گرداند. حال باید اضافه کنم که درپوش بازگشت هوا پوسته موتور را شکل می‏دهد. و وقتی که باز می‏شود می‏توان باعث اختلال در جریاناتی هوایی گذرا از آن بشود.

حال می‏خواهیم به عنوان مثال سیستم کاهش سرعت یک هواپیمای مدرن مانند (A-340) را با هم بررسی کنیم. در هواپیماهای قدیمی فرامین کنترل پروازی بوسیله سیم و میله صورت می‏گرفته در صورتی که در هواپیماهای غول پیکر امروزی چنین کاری محال است. زیرا به عنوان مثال ما چندین تن نیرو برای حرکت دادن شهپرها و ارابه فرود هواپیما نیاز داریم و در ضمن ما برای انتقال نیرو به چند صدمتر آنطرف‎‏تر نمی‏توانیم از سیم و میله استفاده نمائیم (بدلیل افزایش وزن و افت مکانیکی) به عنوان مثال هواپیمای Airbus-340 نزدیک به 80 متر طول دارد و 75 متر span دارد که این امر تنها به کمک سیستم هیدرولیک مقدور می‏باشد.

مدارهای هیدرولیکی:

هواپیما A-340 به یک مخزن روغن که حاوی فشار 4.5 bar) یا (65 psi است مجهز شده‏اند. یک پمپ که به موتور هواپیما متصل است این روغن را در یک فشار بسیار بالا نزدیک به 2975 psi) یا (205 bar به گردش در می‏آورد. و با جریانی حدود 175 lit/min به اجزای مختلف می‏فرستد و با فشار پائین‏تری به مخزن باز می‏گردد.

مسلماً در چنین هواپیمایی ما نمی‏توانیم تمام فعالیت‏های خود را به یک سیستم بسپاریم زیرا در صورت از دست دادن آن فاجعه به بار خواهد آمد. در واقع 3 مدار هیدرولیکی مستقل که هر کدام مخزن و پمپ مخصوص به خود را دارند تعبیه شده است.
Thrust Reverser

Thrust Reverser یک سیستم ترمزی است که در پوسته موتور قرار گرفته و شامل سه قسمت است:

 1- ورودی هوا 2- فن و دستگاه تولید نیروی جلو برندگی  3- Thrust Reverser

هواپیماهای مدرن که به موتور Turbo Fan مجهز هستند نیروی جلوبرندگی خود را از دو منبع می‏گیرند. 1- گازهای داغی که از احتراق ناشی از سوخت حاصل می‏گردد. 2- جریان هوای سردی که توسط Fan (فن) تولید می‎‏شود. هنگامی که هواپیما می‏نشیند جریان هوای متحرک مانند یک آبشار هوایی از کنار پوسته مرکزی باز می‏گردد و باعث کاهش سرعت می‏شود  در همان هنگام بالچه‏ها در مقابل جریان هوای پائین می‏آیند و با پائین آمدن خود در مقابل پوسته موتور قرار می‏گیرد جریان هوای بازگشت داده شده از موتور و همچنین جریان بالچه باعث کاهش سرعت و در نتیجه بهتر ترمز کردن هواپیما خواهد شد.

بررسی مکانیزم:

سیستم هیدرولیکی که کارخانه (messier – bugatti) برای هواپیمای A-340  تدارک دیده شامل شش actuator و دو up lock است. تا هنگامیکه هواپیما در حال پرواز است بخش کاهش سرعت قفل است و دو Pin که هر کدام در دو طرف پوسته موتور قرار دارند بوسیله دو Up lock نگه داشته می‏شوند وقتی خلیان Reveser را فعال می‏نماید سیستم هیدرولیک روغن را تحت فشار به جک عمل کننده می‏فرستد و به پیستونهایی که پوسته متحرک را حرکت می‏دهد نیرو وارد می‏کند. وقتی سیستم ترمزی هواپیما وظیفه خود را انجام داد Pin خیلی سریع بسته می‏شود و کلاهک آن مجدداً قفل می‏شود. این روند ممکن است آسان به نظر برسد ولی این سیستم ملزم به روند و عملیات ریز و ظریف و فن‏آوری هوشمند است.

یک سیستم ایمنی بسیار مهم و حیاتی:

البته این سیستم در حین پرواز نباید عمل کند پس بنابراین ما باید راهی پیدا کنیم که در صورت اشتباه از این شش بخش هیدرولیکی چهار بخش آن دارای قفل داخلی است که برای باز کردن آن باید دستورات صحیح از دو رایانه مستقل دریافت کند که وظیفه این رایانه‏ها این است که از فرودگاه اطمینان حاصل می‏کند. بنابراین اگر خلبان اشتباهاً در حین پرواز آن را فعال کرد سیستم فوق عمل نخواهد کرد.

این سیستم یک سیستم مطمئن و عالی با احتمال خطای ¬11در 000/000/1 است. برای هماهنگ بودن فعالیت ترمزی با مجبوریم که تنها از یک مدار هیدرولیکی استفاده کنیم زیرا در غیر اینصورت هواپیما نمی‏تواند در یک خط صاف ترمز کند.

کارکرد استثنایی:

نزدیک به 365 تن نیرو نیاز است تا اینکه هواپیمایی با سرعت    300 بتواند ترمز کند. ترمزهای اضطراری (RTO) هر کدام تا 8 تن نیرو را تحمل خواهند کرد که این مقدار نزدیک به 3/1 تن برای هر actuator خواهد بود. پیستون پشت مخزن مجبور است تا 70 سانتی‏متر را در 2 ثانیه طی کند. بطور کلی تمام جک‏های عمل کننده باید مثل هم کار کنند تا هواپیما در یک خط باقی بماند.